Familja dhe miqtë e mi nuk u rritën për të folur për ndjenjat dhe emocionet e tyre. Na u tha se dobësitë tona ishin thjesht një mungesë besimi dhe se ne duhet të lutemi më fort ose t’i afroheshim Zotit për ngushëllim.

Ndërsa gruaja ime vuante nga një periudhë mjaft e rëndë depresioni, ajo mori vendimin të përpiqej t’i jepte fund martesës sonë.

Për muaj të tërë ajo kërkoi me dëshpërim dikë brenda “familjes” së kishës sonë të cilës mund t’i drejtohej, por gjithçka që dukej se gjeti ishin gra me fytyrë stoike që bënin me kujdes jetën e tyre si gra, nëna dhe shërbëtorë të Zotit.

Gratë që takoi, ose nuk ishin në gjendje ose nuk donin të pranonin se martesa ishte vërtet, vërtet e vështirë dhe ajo filloi të besonte se ajo ishte problemi.
Askush nuk ishte kurrë i gatshëm të jepte këshilla se çfarë të bënte kur lutja më e fortë nuk dukej se ndihmonte, kështu që ajo u largua.
Ajo u largua nga kisha. Ajo më la. Dhe ajo la jetën që kishim ndërtuar së bashku, e bindur se do të isha më mirë pa të.

Pas disa javësh larg, gruaja ime u kthye në shtëpi me shpresën për të riparuar martesën tonë, me marrëveshjen që feja të mos përfshihej.
Ne do të mbështeteshim tek njëri-tjetri dhe jo në një institucion ku të shihesh si i dështuar nëse ke probleme në martesë (edhe pse askush nuk do t’i pranonte kurrë gjëra të tilla me zë të lartë).

Ndërsa morëm pjesët e zemrave tona të thyera dhe filluam të bashkonim përsëri jetën tonë, gjërat fetare që kishin qenë kaq rutinë, gjërat që bënim, jo sepse na pëlqenin, por sepse pritej t’i bënim ato, ranë buzë rrugës.
Kanë kaluar gjashtë muaj që kur mora vendimin tim për të mos shkuar në kishë dhe familja jonë është më e lumtur se kurrë më parë.

Unë nuk jam larguar zyrtarisht nga Kisha, por sigurisht që nuk jam në nivelin që pritet prej meje si një misionar i kthyer dhe anëtar i përjetshëm.
Unë jam diku në mes, dhe nuk kam qenë kurrë këtu më parë.
Unë nuk marr pjesë aktive në kishë, por ende e konsideroj veten si besimtar.
Feja ime është ende shumë e rëndësishme për mua..