Nuk po flasim për natën e çmendur të vajzave.
Ne po flasim për universe të gjalla paralele.
Bërja e një shfaqjeje për botën e jashtme ndërkohë që bota juaj e brendshme po shkatërrohet.

Në të njëzetat, nuk e kemi problem të deklarojmë ndjenjat tona tragjike,e lëre më të merresh me to.
Në të 20-tat ne shkojmë drejt një ilaçi dhe zgjidhjeje.

-“Unë u ndava me të, ai nuk po më trajtonte mirë.”
-“Nuk dua të takohem me të sepse nuk dua të bëj kompromise”.

Ne nuk e ndjejmë nevojën për t’u fshehur pas një iluzion.
Përsosmëria nuk është një pritje.
Ne jemi të rinj dhe gabimet tona janë më të dukshme, më pak të fshehta.
Ne jemi të përgjegjshëm dhe të pranishëm në jetën tonë.

Problemet martesore janë një siklet.
Një tregues se nuk po e bëjmë jetën siç duhet.
Çfarë do të mendonin njerëzit?
Nëse problemet martesore nuk do të konsideroheshin si anomali negative, ndoshta do t’i trajtonim menjëherë. Ndoshta ata nuk do të banonin nën qilim derisa pluhrat ti shkundi divorci.

Është një fenomen.
I rrituri largohet nga rehatia e të shprehurit të ankthit tonë në portretizimin e një imazhi.
Në këtë mënyrë, vetja jonë më e re ishte më e sigurt dhe më e fuqizuar.

Problemet rrallë zgjidhen kur ne i shpërfillim ato.
Në fillim, shumica nuk do ta dinë se çfarë po ndodh brenda mureve tuaja.
Por ndërsa fëmijët tuaj rriten, rritet edhe rrethi juaj i komunitetit.
Përfundimisht, dikush do të pëshpërisë sekretet tuaja të ruajtura mirë mbi një.

Arsyeja pse po përfliteni është se ne i shohim problemet martesore si sekrete kontrabande.
Por fjala mer dhènë sepse njerëzit nuk mund të mbajnë sekrete.