Pas një ndarjeje të vështirë ku asgjë nuk më ndihmonte ta harroja ish-in tim,vendosa të iki.
Familja ime nuk dinte vërtet çfarë të thoshte; në fund të fundit, unë kisha një udhëtim katër, gati pesë-mujor në Evropë të planifikuar dhe ditëlindja ime e 21-shit ishte vetëm pak ditë larg.

Në atë kohë, kishte një copë letre të vogël në komodinë time që mund të më çonte në një tren për në Spanjë, Itali dhe Holandë. Kisha një listë që e kisha shkruar me dorë të 27 pikave më të mira të kafesë në Evropë.

Sido që të jetë, ata ishin të emocionuar që po merrja një kontinent tjetër pa fije të lidhura. Bota do të ishte shoqja ime dhe unë isha e lirë të bëja gjithçka që doja.

Unë pretendova se po e trajtoja atë shumë më mirë se sa isha në të vërtetë. Sa herë që më pyesnin për këtë, e bëja të dukej sikur ndodh, dhe do të festoja 21-vjetorin tim si një zonjë krenare, beqare dhe do ta merrja Evropën si shefi që isha vërtet.
Sinqerisht, kjo nuk mund të ndihej më larg nga e vërteta.

Ndjeva sikur po shkërmohesha nga brenda dhe sa më shumë që nxirrja jashtë këtë alter ego të sigurt, të udhëtarit të botës, aq më shumë ndjeja se gjithçka që dija vërtet po shpërndahej rreth meje.

Eshtë e panevojshme të thuhet, kur kalova në sigurimin e aeroportit me çantën time qesharake mbipeshë, u ndjeva sikur vargu i fundit që më lidhte në shtëpi ishte këputur në gjoksin tim dhe mbeta e paaftë për të përcaktuar me saktësi ndjenjat e mia për të.

Trenat janë një formë transporti për të cilën jam rritur duke u bërë jashtëzakonisht mirënjohëse. Kisha mjaft kohë për t’u ulur dhe për të parë peizazhin evropian që lëviz me shpejtësi, pa WiFi ose shërbimin celular, dhe të mendoja për gjërat – mendoj se si po ndihesha, mendoja për mall për shtëpinë..
Sa më gjatë që isha në Evropë, aq më larg ndjeheshin ndjenjat në zemrën time. Thuajse sa më larg më çonin trenat, aq më larg isha nga problemet e mia.
Teksa kërceja nëpër vende të ndryshme, kuptova se isha vetëm një person në të gjithë botën.

Gjithçka që dija se ishte e vërtetë u ndje aq e vogël kur takova udhëtarë të tjerë me histori të tjera dhe të gjithë kuptuam se ishim në këtë aventurë të çmendur së bashku. Marrëdhënia ime ndihej kaq e parëndësishme sepse, për herë të parë në jetën time, po shihja botën.
Mësova të bëja sushi nga një djalë kinez. Një zogth spanjoll më ftoi në kuzhinën e saj dhe më bëri një recetë makaronash shtëpie. Kam kërcyer gjithë natën në një bar të shtrenjtë me një Persian.

Mësova se si të tallesha me veten dhe të derdh sangria në mënyrën e duhur nga një banakier në Normandi. Një familje holandeze më priti në shtëpinë e tyre për një javë dhe më dha një përvojë tradicionale holandeze.
Ndërsa ulem në tavolinën time dhe shikoj nga dritarja ime në Francë në vjeshtë, jam mirënjohëse që pata këtë përvojë pa fije të lidhura. Asgjë nuk më pengoi të zhytesha me kokë dhe të kuptoja se si është të jetosh jashtë vendit.

Unë kam ndryshuar plotësisht. Gruaja që unë jam bërë nuk e lë askënd ta mbajë prapa.