Lotët më rrokullisnin faqet ndërsa u ula në makinën e shoqes time.

U përpoqa me zell t’i largoja dhe të ndaloja më shumë nga rënia.

Ishim rrugës për në festën e natës së vajzave të një shoqeje tjetër. Nuk doja të hyja me sy të kuq të fryrë.

Nuk doja që askush ta dinte se kisha qarë. U largova nga shtëpia e emocionuar për të dalë. Por ndërsa u ula duke pritur për shoqen time, mora telefonin.

Dera e makinës u hap. “Per Cfarë bëhet fjalë?” pyeti shoqja ..

I dhashë telefonin tim sepse nuk mund t’i ndaja fjalët. Më kapi në mënyrë të pabesueshme teksti i burrit tim. E dija që nuk duhet të isha, por isha. E dija se ai ishte i keq. E dija që po më ndëshkonte. Unë isha ende e befasuar.

Kohët e fundit i kisha thënë burrit tim se po e lija. Kam provuar absolutisht gjithçka për të shpëtuar marrëdhënien time. Por duhen dy njerëz, jo një, për të arritur atë lloj rezultati. Kishin kaluar pesë vjet duke u përpjekur të tërhiqja vëmendjen e burrit tim, por ai nuk dukej se i interesonte. Ai u tërbua që po divorcohesha me të. Ai menjëherë i ndaloi ushqimet dhe paratë e shkollës. Ishte gusht dhe më duhej të bëja gati fëmijët tanë për vitin shkollor. Nuk i interesonte. Atij nuk i interesonte as neglizhimi për të ushqyer fëmijët tanë.

“E di që babi është inatosur me ty”, tha djali im. “Por po ne? Edhe ne jetojmë këtu dhe duhet të hamë.” Ishte e dhimbshme të shikoja djalin tim adoleshent që përpiqej të kuptonte se babai i tij ishte i gatshëm të lëndonte fëmijët e tij për të lënduar nënën e tyre.

Ai kuptoi dy prindër që nuk shkojnë mirë. Fëmijët e mi donin që unë të lija babanë e tyre. Por ata nuk e kuptuan këtë shkallë abuzimi dhe mizorie. Familja, miqtë dhe fqinjët e mi na sollën ushqime dhe sende ushqimore. Isha mirënjohëse,por ishte poshtëruese për një njeri që na vuri në këtë pozicion.

Më keq, burri im e ndihmoi veten për të gjithë ushqimin. Kur u përpoqa t’i thoja të mos e bënte këtë, ai  tallej dhe tha se të gjithë i detyrohen. Nuk jam e sigurt pse ai besonte se familja dhe miqtë e mi i kishin borxh ndonjë gjë.

“Ai është një budalla,” tha shoqja ime ndërsa lexonte tekstin e burrit tim. “E di,” thashë. “Por kjo ndihet si një gjë kaq e ftohtë dhe mizore për të bërë.” “Mos lejo që ai të tetshqetësojë,” tha ajo. “Ne do të shkojmë të argëtohemi.” Ajo kishte qenë një shoqe e pabesueshme dhe një sistem i mrekullueshëm mbështetjeje për mua. Ajo gjithmonë shfaqej për mua. E dija që ajo kishte të drejtë. Pas disa javësh ndalim të parave të ushqimit, teksti thoshte : “Sapo hodha unazën time të martesës. Tani ke 267 dollarë për sende ushqimore”.

Sigurisht, ne kishim shumë para. Kjo është ajo që më shkaktoi lotët. E dija që burri im e kishte bërë këtë për hakmarrje të pastër. E dija se po përpiqej të më godiste . Nëse do ta lija, ai do të më lëndonte. Ai do të më ndëshkonte. Ai do të më bënte të pendohesha. Nuk e dija se kjo ishte lojë fëmijësh në krahasim me atë që do të bënte më pas.

Por kjo është ajo që ndodhi me unazën e martesës së burrit tim kur i thashë se po largohesha. Sapo thava lotët, ai tekst vërtetoi një gjë… Kisha marrë vendimin e duhur.