Kjo është Dora.

Ajo jeton në Napoli dhe është 33 vjeçe, e martuar dhe do të donte shumë një fëmijë.

Ajo menjëherë mbetet shtatzënë, por pas dy muajsh humbet foshnjën.

Ajo ndihet e thyer, sikur t’i ishte shkëputur një pjesë e vetes. Ajo e rijeton të njëjtën dhimbje edhe tre herë të tjera.

Vendos ti nënshtrohet disa kontrolleve, askush nuk ka përgjigje. Dora gëlltit pilulën e hidhur, por nuk e humb shpresën, ka shumë fëmijë në nevojë.

Në marrëveshje me bashkëshortin ajo fillon procedurat për birësim ndërkombëtar.

Ajo përballet me intervista, u përgjigjet një mijë pyetjeve, shtëpia e tij kontrollohet deri në milimetra.

Ata gjithashtu hetojnë dhe inspektojnë nënën dhe vjehrrin e tij.

Dora bën gjithçka që është e nevojshme, i mban dyshimet për vete.

Është e shenjtë të merren të gjitha masat e nevojshme, por ndonjëherë duket sikur duan domosdoshmërisht të gjejnë diçka të gabuar.

Ajo shtrëngon dhëmbët dhe pas një pritjeje të gjatë më në fund merr dritën jeshile.

Dora dhe bashkëshorti i saj janë plot entuziazëm, edhe pak muaj dhe do të takojnë djalin e tyre.

Papritur mbyllen kufijtë. Duket se ka para të paqarta pas birësimeve.

Dora është e dëshpëruar. Ata nuk kishin lidhje me të, kishin bërë gjithçka në rregull..

Ajo nuk ka më lot. Pikërisht kur ajo do të japë dorëheqjen për të mos e dëgjuar kurrë veten të quhet nënë, një shoqe mjeke e fton atë t’i nënshtrohet analizave të reja.

Dora nuk e beson më, por gjinekologia thotë se problemi ishte para syve të saj. Ajo ka një antitrup që shkakton humbje shtatzënie, me pushim absolut dhe një aspirinë në ditë, gjithçka zgjidhet.

Dora nuk mund ta besojë, a mjaftonte vërtet? Pas kaq vitesh qan me lot gëzimi. Sot Ruggero i saj është një djalë 31 vjeç, punon në Spanjë, dhe është krenaria e saj. Dora është e lumtur, por herë pas here shikon prapa, mendon për atë adoptim të dështuar, për gjithë ata fëmijë pa familje, për mijëra letra, rregulla e ndalesa dhe akoma ka një gungë në fyt.