Kjo është Tereza. Ajo jeton në Romë, është e ndarë dhe nënë e dy fëmijëve. Andrea është 14 vjeç, është i parëlinduri. Ai është një djalë gazmor, i pëlqen të këndojë, ndjek vitin e parë të gjimnazit. Është 2012. Tereza kthehet në shtëpi, Andrea i jep raportin.
Të gjitha notat jo të mira. Ajo habitet dhe e pyet pse. Vajza që ai pëlqen e refuzoi atë. Tereza përpiqet ta ngushëllojë.
Është 14 nëntor, Andrea e saj mbush 15 vjeç, kur kthehet nga shkolla është shumë i trishtuar. Tereza mendon se është një fazë kalimtare. Për ta gëzuar pak, ajo organizon një festë familjare, Andrea e përqafon fort “faleminderit mami.”

Kalojnë disa ditë. Tereza ndodhet në Kalabri me nënën e saj. Ajo merr një telefonatë nga ish-bashkëshorti i saj. Ajo përgjigjet dhe dëgjon britma.
Çfarë ndodhi? Linja shkëputet. Zemra e Terezës po rreh. Telefonin përsëri. Ish-burri belbëzon. Nuk di si t’ju them, Andrea u vetëvar.
Ditët në vijim janë kaos.
Tereza ndodhet në morg, duke prekur trupin e ftohtë të djalit të saj. Ndjenja mbetet me të përgjithmonë.
Një pyetje e mundon atë.
Pse?
Ajo hap gazetën. Vdekja e Andreas është në faqen e parë. E quajnë djalin me pantallonat rozë. Tereza nuk kupton, u bën pyetje miqve dhe profesorëve dhe zbulon të gjithë të vërtetën. Djali kishte qenë viktimë e bullizmit që një ditë, edhe pse pantallonat i ishin bërë rozë nga lavatriçe e gabuar, ai vendosi t’i vishte gjithsesi.

Shokët e klasës kishin filluar ta poshtëronin, dikush kishte hapur një faqe në rrjetet sociale posaçërisht për ta tallur. Tereza është e shokuar, nuk dyshoi për asgjë. Ajo ndihet si një nënë e tmerrshme. Prokuroria heton dhe arrin në përfundimin se Andrea nuk ishte subjekt i homofobisë apo bullizmit. Tereza është një hije e vetes, vetëm një gjë e mban në këmbë. Dëshmia!

Ajo shkruan një libër, flet për përvojën e saj. Që asnjë nënë të mos gabojë të nënvlerësojë trishtimin në sytë e fëmijëve të saj, që askush të mos ndjejë atë ndjesi që i mbeti e ngulitur në pëllëmbë, atë përkëdhelje guri. Kështu që të gjithë djemtë me pantallona rozë anembanë botës të kuptojnë se jeta ia vlen.