Kur isha 20 vjeç, punoja në një park ujor për verën dhe kurseja para për udhëtimin tim të ardhshëm të studimit jashtë vendit në Skoci.
Atë verë, gjeta gati 20 dollarë në lagje në pishina, rrëshqitje uji dhe bar. Ne ishim me fat që gjetëm qindarka, për të mos përmendur lagjet.

Histori personale:
Kur isha 22 vjeç, po luftoja me disa simptoma të përafërta të një antidepresivi që më vunë kur më në fund kërkova ndihmë për depresionin dhe ankthin tim. Gjatë javës së dytë, pata pagjumësi shumë të rëndë.
Unë kisha fjetur dhe po përjetoja një nga ato netët e gjumit ku je gjysmë i fjetur, por je i vetëdijshëm për rrethinën tënde, por kur zgjohesh, ndihesh i pushuar.

Nuk e di nëse ishte një ëndërr që pata apo ishte sepse u rrëzova nga një përzierje e Sertraline dhe Lorazepam, por gjyshi im (të cilin nuk e kam takuar kurrë) m’u shfaq dhe më foli.

Ai foli me një zë të butë dhe më tha:
“Hej, fëmijë. Unë e di që gjërat janë vërtet vështirë tani. Por thjesht rri aty. Sepse gjërat do të përmirësohen. Jam shumë krenar për ty.
Unë nuk dua që ju të përfundoni si unë dhe babai.”

U habita nga fjalia e tij e fundit. Po babai im? Vetëm disa javë pas kësaj, në një bisedë mes babait tim dhe meje u zbulua se edhe gjyshi i tij (babai i gjyshit tim) kishte kryer vetëvrasje duke u hedhur nga Ura e Bruklinit. Duke e lidhur atë informacion me ëndrrën që pata, u hodha në një lak.

Unë kam qenë gjithmonë shumë perceptues ndaj të vdekurve. Nuk është aq morbide sa tingëllon. Ndjej energji rreth meje dhe e vërej kur ato janë larguar.

Mund ta ndjeja shpirtin e gjyshit tim të varur për disa javë pas kësaj, derisa papritmas nuk e bëra, dhe më pas kuptova të nesërmen se gjyshja ime ishte shumë e sëmurë. Gjyshja kishte më shumë nevojë për të se unë.