“Çdo takim që kam pasur ndonjëherë me intimitetin nuk ka qenë pozitiv.
Pra, natyrshëm, ideja e marrëdhënieve intime dhe mendimi për ta bërë atë më jep ankth të madh.
Shoqëria ju shikon me përbuzje nëse nuk e bëni.
Dhe ndërsa nuk do të zbuloj këtu nëse e kam bërë ndonjëherë apo jo, do të zbuloj se më tremb.

E përmenda që e kam hasur më parë, por kjo në asnjë mënyrë nuk do të thotë se kam kryer marrëdhënie.
Vetëm sepse më frikëson nuk është tregues se nuk e kam bërë kurrë .

E di që nuk jam vetëm në këtë ankth intimiteti,e di që ka njerëz atje që kanë pasur gjithashtu përvoja të vështira në këtë fushë dhe luftojnë me idenë për të kryer marrëdhënie.
Por ka kaq shumë presion sa nuk jam e sigurt se si të flas për këtë.

Unë kurrë nuk e kam ditur se me kë të flas ose nëse është në rregull të flas. E di që shpresoj që ky ankth të mos mbetet përgjithmonë dhe të isha e qetë për këtë në një moment.

Unë refuzoj ta bëj me këdo,unë refuzoj ta bëj atë në një takim të parë, veçanërisht nëse është me dikë që sapo kam takuar. Dua të pres derisa të ndihem rehat.

Unë refuzoj të lejoj dikë që të shtyjë më tej ankthet e mia dhe të më detyrojë ta bëj atë përpara se të jem gati.
Ndonjëherë nuk jam fizikisht apo mendërisht gati për të ndërmarrë atë hap dhe besoj vërtet se pavarësisht se çfarë mendon dikush tjetër, kjo është në rregull.

Ka kaq shumë presion se si duhet parë intimiteti dhe si duhet të jetë ai.
Është aq e shtrembëruar sa më shtyn të pyes veten nëse kam pikëpamjen e duhur për marrëdhëniet intime.
Supozohet të jetë kjo gjë e mrekullueshme dhe magjike, por duke pasur parasysh përvojën time me këtë temë, mund të jetë vërtet traumatizuese.
Më ka lënduar në të kaluarën dhe nuk mund të garantoj se nuk do të më lëndojë më.

Këtu qëndron ankthi im i vërtetë.
Nuk dua që ajo të përcaktojë mua apo ndonjë nga marrëdhëniet e mia.
Unë dua që të jetë një gjë e mirë. Dua që të jetë diçka që e ndaj me personin që dua, cilido qoftë ai.
Besoj se një ditë do të mund ta ndaj dhe të mos ndihem në ankth. Deri atëherë do të pres..”